5 πράγματα που φοβάμαι από τότε που έγινα μαμά

Η μητρότητα είναι γεμάτη αγάπη, τρυφερότητα και χαρά, αλλά φέρνει μαζί της και πολλούς νέους φόβους. Από τη στιγμή που κρατάς το μωρό σου στην αγκαλιά, η καρδιά σου χτυπάει σε άλλους ρυθμούς – πιο έντονους, πιο γεμάτους ανησυχία. Δεν είσαι πια υπεύθυνη μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για έναν μικρό άνθρωπο που εξαρτάται ολοκληρωτικά από εσένα.

vidverto

Αυτά είναι τα 5 πράγματα που φοβάμαι περισσότερο από τότε που έγινα μαμά:

1. Μην πάθει κάτι το παιδί μου

Ακόμα και το πιο μικρό βήξιμο ή πυρετός μπορεί να με γεμίσει άγχος. Ο φόβος για την υγεία του παιδιού μου είναι ο πιο έντονος – θέλω πάντα να ξέρω ότι είναι καλά, ότι δεν πονάει, ότι δεν κινδυνεύει.

2. Αν θα τα καταφέρω σαν μητέρα

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι αρκετή. Αν δίνω την αγάπη, τη φροντίδα και την υποστήριξη που χρειάζεται. Ο φόβος της αποτυχίας στη μητρότητα με κάνει να προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερη.

3. Τι θα γίνει στο μέλλον

Σκέφτομαι πώς θα είναι το παιδί μου όταν μεγαλώσει, τι δυσκολίες θα συναντήσει, πώς θα το προστατεύσω από έναν κόσμο που δεν είναι πάντα δίκαιος. Ο φόβος για το αύριο με συνοδεύει, αλλά με ωθεί να προετοιμάζομαι.

4. Μην το πληγώσουν οι άλλοι

Εύχομαι να μην γνωρίσει την απόρριψη, τον εκφοβισμό ή την αδικία. Δεν μπορώ να ελέγξω τους γύρω του, αλλά μπορώ να του μάθω να πιστεύει στον εαυτό του και να στέκεται στα πόδια του.

5. Μην χάσω στιγμές

Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Φοβάμαι μήπως, τρέχοντας πίσω από δουλειές και υποχρεώσεις, χάσω πολύτιμες στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω. Προσπαθώ, λοιπόν, να είμαι παρούσα – εδώ και τώρα.

Η μητρότητα δεν είναι μόνο φόβοι – είναι και δύναμη. Οι φόβοι αυτοί με κάνουν πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη να δώσω στο παιδί μου ό,τι καλύτερο μπορώ.

Γίνομαι σαν τη μαμά μου. Γίνομαι όσα δεν θέλω, αλλά κι όσα με κράτησαν όρθια

Δεν το κατάλαβα αμέσως. Έγινε σιωπηλά, όπως βλασταίνει κάτι μέσα σου και δεν το βλέπεις μέχρι να γίνει δέντρο.

Στην αρχή ήταν μικρές κινήσεις. Ένας τρόπος να στρώνω το τραπέζι. Ένα βλέμμα στον καθρέφτη. Ένα «πάρε ζακέτα» που βγήκε από το στόμα μου χωρίς να το σκεφτώ.

Ύστερα ήρθε η φωνή. Η δική της φωνή, που έγινε η δική μου. Όταν θυμώνω, όταν ανησυχώ, όταν αγκαλιάζω. Μια φωνή που την ήξερα από πάντα, και όμως τώρα τη φέρνω εγώ στον κόσμο — μέσα απ’ εμένα.

Κι άρχισα να καταλαβαίνω. Δεν είναι θέμα DNA. Δεν είναι απλώς ότι της μοιάζω. Είναι ότι κάπου, σε αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή, έχτισα το σπίτι μου πάνω στα θεμέλια της δικής της ύπαρξης.

Η μαμά μου… Ήταν η γυναίκα που κάποτε με έπνιγε.
Που έβαζε ενοχές στις επιθυμίες μου. Που φοβόταν μην «εκτεθώ», μην «χαλάσω», μην «ξεχάσω ότι είμαι κορίτσι».
Ήταν η φωνή της κοινωνίας ντυμένη με ρόμπα και παντόφλα.
Η φωνή που ήθελε να προστατέψει, αλλά δεν ήξερε πώς, και έτσι συχνά τραυμάτιζε.

Κι όμως… ήταν κι εκείνη που στεκόταν άυπνη όταν ανέβαζα πυρετό. Που κράταγε την ανάσα της ώσπου να γυρίσω το βράδυ. Που έκανε πίσω, χωρίς να φαίνεται, για να σταθώ μπροστά εγώ.
Ήταν αυτή που έκρυβε τα δάκρυα στην κουζίνα και τα έπλενε με νερό της βρύσης. Που δεν ήξερε τι είναι ψυχοθεραπεία, αλλά ήξερε τι θα πει «να σφίγγεις τα δόντια».

Και τώρα, με τρομάζει πόσο της μοιάζω.
Στις σιωπές. Στον τρόπο που διπλώνω τα σεντόνια. Στο πώς μιλάω στο παιδί μου.
Και με συγκλονίζει πόσο την καταλαβαίνω.

Δεν είναι πια εκείνη «η μάνα» και εγώ «η κόρη».
Είναι δυο γυναίκες που στέκονται σε διαφορετικά σημεία του ίδιου κύκλου. Που αγαπήθηκαν και συγκρούστηκαν, που καθρεφτίστηκαν και αντέγραψαν η μία την άλλη χωρίς να το επιδιώξουν.

Γίνομαι ίδια με τη μαμά μου. Γίνομαι όλα όσα είπα πως δεν θέλω να γίνω.
Γίνομαι, όμως, κι εκείνα που με κράτησαν όρθια.
Εκείνα που με ζέσταναν όταν δεν είχα πού να σταθώ.

Και τελικά, μέσα σ’ αυτή την αντίφαση, βρίσκω μια νέα αλήθεια:
Δεν είμαι ούτε μόνο εγώ, ούτε μόνο εκείνη.
Είμαι το ενδιάμεσο. Είμαι η συνέχεια.

Και ίσως, μόνο όταν μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τα «μισήσαμε» και τα «λατρέψαμε» της μάνας μας, μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε και τον εαυτό μας.

Ειδήσεις σήμερα